Geniet!

​Door alle hectiek die er gebeurde een tijd geleden, liep ik mezelf voorbij en waardeerde mijn leven niet meer. Ik bleef liever thuis. Het was ik en mijn vier muren om me heen. Alles leek overschaduwd te worden door een grote wolk vol met negativiteit en problemen. Wanneer ik nu even een moment neem om te ademen en gewoon te kijken wat er om me heen gebeurd geniet ik.

Ik loop door de stad en het zonnetje schijnt. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 

Vroeger kon ik mij ergeren aan een flinke regenbui. Inmiddels kan ik er naar kijken met de gedacht dat het gewoon zo is en dat ik daar niks aan kan veranderen. Soms ga ik even stilstaan om te kijken wat er om me heen gebeurd.

Heel belangrijk, stilstaan en genieten van het moment. Laten we genieten van de kleine dingen in  het leven, want als je later terug kijkt zijn dat juist de grote dingen geweest. 😀

Het is even stil geweest. Een tijd waarin ik telkens weer ben gevallen en probeerde op te staan. Keer op keer. Maar het lukte niet. ‘Ik ga morgen stoppen’ zei ik vol overtuiging tegen mezelf. En de volgende dag greep ik weer naar de pillen. 

Nu ben ik 6 dagen clean. En kwam toevallig een foto tegen van een een paar weken terug. Ik heb snel een selfie gemaakt van nu. En ik zie langzaam het leven weer terug komen in mijn ogen. Het is elke dag nog een strijd. Maar vandaag ben ik clean.

Filmpje onderaan de tekst!

Ik vocht uit alle macht. Ik vocht en ik verloor. De verslaving had me in zijn greep. De verslaving heeft me in zijn greep. Ik kon geen kracht of houvast vinden waaraan ik me kon vastklampen om te voorkomen dat het me meesleurde. En dat deed het. Dat doet het

De rivieren zouden buiten hun oevers treden. Gebouwen instorten en de straten van de aardbodem verdwijnen. De hemel zou met de aarde kunnen versmelten en het hele universum onder mijn voeten wegzakken. En ik zou het allemaal verdragen. Zolang ik maar onder invloed was.

Ik had de keuze gemaakt om een streep te zetten achter mijn leven mét actieve verslaving. Ik ging naar Zuid-Afrika. Een behandeling volgen voor mijn verslaving. Mijn buurt, mijn mensen, mijn kleine wereld. Ik liet ze voor even achter. Daar bleef mijn verleden terwijl ik een nieuw traject van mijn leven insloeg. Een leven dat me stralend tegemoet scheen en waarvan ik me in het nabije heden geen groter genot kon voorstellen dan het gevoel niet afhankelijk te zijn van drugs. Niet wetende dat ik terug zou vallen. Maar opgeven doen we niet.

Dit was voordat ik het vliegtuig instapte. Ik was alles behalve nuchter op dat moment.

In het begin zie je een heel rustig, vrolijk en vrij wezentje dat nieuwsgierig is. Leuke video, denk je nog aan het begin. Maar naarmate de video vordert, raakt het beestje verslaafd aan een substantie. In vijf minuten verandert het leven van het vogeltje in een ware hel. In het begin geniet hij van de ‘high’ die het hem geeft. Maar al gauw worden de highs minder lang en minder intens. Zijn katers worden zwaarder en zwaarder. Uiteindelijk wil het wezentje niet meer, maar kan toch niet aan de de verleiding weerstaan als er eentje op zijn pad komt te liggen.

25 oktober 2016

Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Het kan me allemaal niets meer verrotten,  denk ik stoer. Maar als ik begin met spreken, voel ik me niet meer zo dapper.

‘Ik ben Anne en ik ben verslaafd’ met grote ogen ga ik langs de gezichten die me één voor één aanstaren. Hoe ik me ook in bochten wring. Het lukt me niet om verder te praten. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik slaak een diepe zucht en probeer moed te verzamelen. ‘Hhhet het het lukt me niet om te stoppen met drugs’  Ik bijt op me lip en bekijk de gezichten die me nog steeds aanstaren. Ik voel me kwetsbaar. 

‘Elke dag zeg ik tegen mezelf dat ik er mee ga stoppen, elke dag beloof ik mezelf niets te gebruiken’  Het voelt als een afgang. Ik twijfel of ik verder moet praten. Toch doe ik het.

‘Mijn verslaving heeft me in zijn greep en ik kom er niet uit’ zeg ik. ‘Mijn verslaving trekt aan mij. Dag en nacht’ Ik heb het gevoel dat ik me groot moet houden. Ik slik een paar keer. Maar de tranen kan ik niet tegenhouden. Ik haal m’n schouders op.

Elke dag een NA meeting volgen. Dat is een afgesproken deal met mezelf. Een meeting waar een groep mensen bij elkaar komt. Een groep mensen met een verslaving. Iemand zoals jij en ik. Waar je mag vertellen hoe je je voelt. Waar je open mág en kán zijn over je verslaving. Daar was ik. Op een NA meeting.

Het is stil. De blikken zijn nog steeds op mij gericht zie ik vanuit me ooghoeken. Ik veeg mijn tranen af met mijn mouw. 

‘Ik wil stoppen. Ik ben het zo zat’ voor ik het wist was het eruit. Ik was zo verschrikkelijk opgelucht dat ik nu huilde en lachte tegelijk. Ik kijk naar een vrouw schuin tegenover me. Ze steekt een duimpje op en glimlacht naar me. Dat geeft me hoop.

Vandaag de dag 

Rust en kalmte. Dat is wat ik voel als ik onder invloed ben. Positiviteit. Het gevoel de wereld aan te kunnen. Mijn problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik geniet intens van alles wat ik doe.

Dagenlang zit ik nu thuis. Opgesloten tussen 4 muren. Ik vind het prettig om alleen te zijn. Even helemaal niets. Tegelijkertijd is het beangstigend. Alsof iemand op het pauze knopje heeft gedrukt en mijn nu leven stil staat.

Ik heb kunnen nadenken over wat ik echt wil. En dat heb ik de laatste dagen kunnen doen. Vanavond in een optimistische bui heb ik de pillen in de wc gegooid en alles doorgetrokken. Vanochtend heb ik wél gebruikt. Morgen een nieuwe dag. Ik ben er klaar mee. Ik moet er voor gaan. Het is nu of nooit.

Zuid Afrika

​Een tijd geleden was ik was er klaar voor. Kaar om naar Zuid-Afrika te gaan. Klaar voor een behandeling om van mijn klote verslaving af te komen. Daar ging ik voor. Het zweet liep langzaam in druppels van mijn voorhoofd af. Ik stond op het punt om een vliegtuig in te stappen. “Is dit wel het juiste vluigtuig?” Bedacht ik beanstigend. Ik zag mezelf al in Japan aankomen. En zag dat echt niet zitten. Ik vroeg snel aan een wat oudere vrouw of dit het juiste vliegveld was. “Je zit helemaal goed” Zei ze met een glimlach op haar liefelijk gezichtje. Ze moet een jaartje of 30 zijn geweest.

Gerustgesteld ging ik zitten. Uur na uur vloog voorbij en ik had kramp in mijn rug. -wanneer zijn we het vliegtuig nou uit- Net toen ik dacht het echt niet meer te trekken waren we 12 uur verder en gaf het vliegtuig aan de eindbestemming te zijn bereikt. De angst greep me naar de keel en ik belde jaap op. Hij stelde me woord voor woord gerust. En zei bemoedigende woorden. “Je kan dit, je bent zo’n sterkte meid” ik zei dat ik van hem hield en hing op.

Ik werd opgewacht door iemand van het behandelcentrum. Een oudere vent die ook aan een verslaving leed, vertelde hij mij. Dit stelde mij gerust. In de auto hebben we geen woord gewisseld. Dit kwam door de zenuwen. Een half uur later stopte de auto en kon ik uitstappen. Ik kreeg een rondleiding. Ik zag het zwembad staan en het grote huis verraste mij. De kamer was helemaal prima. Hier begon mijn reis. Ik kleedde me om en ging onwennig onder mijn dekens liggen. Luisterend naar de onbekende geluiden om me heen. “Hier begint het”  “Je krijgt vanaf nu een nieuwe start” fluisterde ik mezelf bemoedigend toe.

Twee maanden verder stapte ik bijna op het vliegtuig opweg naar mijn thuis. Veel geleerd  en één belangrijk ding. Verslaafd blijf je altijd, al ben je geen actieve gebruiker meer. Verslaafd zijn blijf je. 

vroeger

Mijn gedachte maakte steeds hetezelfde verwijtende rondje. Dat ik niet goed genoeg was, dat ik een slappeling was, dat ik mentaal niet sterk genoeg was voor de uitdagingen die ik mezelf stelde. Me hersenen gingen steeds luider tegen me in over al me tekortkomingen. Het was dag twee zonder drugs. En die afschuwelijke innerlijke dialoog bleef me maar knellen. Je bent niet goed genoeg.Neem een pilletje om je te kunnen ontspannen. Je zal nooit beter worden. Je kan het niet.

Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen en de drugs had me weer in zijn greep.

Door de jaren heen in verschillende afkick klinieken heb ik geleerd mijn negatief innerlijke dialoog tot zwijgen te brengen en me kalmer te voelen. En het allerbelangrijkste: ik ben clean!!!😀

Het is de kunst om een positieve conversatie met jezelf te hebben. Onze innerlijke kritische stem zegt al genoeg tegen ons gedurende de dag. Een positieve self-talk is toch veel beter?

vroeger

Ik hoorde gekrijs, geschreeuw. Het ging door merg en been heen. binnen een tel schrok ik wakker en wende me naar de kamer waar me moeder normaal gesproken ligt te slapen. Alleen dit keer niet. 
“Beestjes, allemaal beestjes op de muur” haar ogen vulden zich lanzaam met water. Terwijl ik de muur afging opzoek naar beestjes. Het was een witte muur. Ik stond ondertussen 5 centimeter verwijderd van de wand en de angst steeg me naar mijn keel. 
“Welke beestjes mam, waar dan?” ik begon harder te praten en druk te gebaren. Ik geloofde mama. Ik was vast gek geworden. 
“Allemaal zwarte beestjes het zijn er wel duizenden” Haar vingers verstrengelde zich in haar korte blonde haren en haar ogen waren vochtig. Ze zat in een voor mij onbegrepen wereld. Meepraten, dat werkte het beste. 
“ze gaan slapen” probeerde ik zo bevestigend mogelijk te zeggen. De nervositeit was duidelijk merkbaar in mijn stem. Onze blikken kruisten elkaar. Het was even stil. Ik moest haar rustig krijgen. “ze gaan allemaal naar hun eigen familie toe om te slapen”  Het was eruit voor ik er erg in had en hoorde hoe belachelijk het klonk.

Aandachtig bestudeeerde ze de muur. Haar handen die ze op haar schoot neer had gelegd begonnen te trillen. De uitdrukking op haar gezicht veranderde langzaam in een van lichte neerslachtigheid en bezorgdheid. “Gaan ze allemaal echt weg?” Ik was blij met deze vraag. Ze geloofde er enigzins in. Het was moeilijk om mijn moeder kalm en en vastbesloten toe te spreken. Maar de enige manier om haar rustig te krijgen. Ik probeerde de paniek in mijn stem te onderdrukken en boog me voorover, sloeg mijn armen om haar stevige lichaam en hield haar vast. “Je gaat nu lekker slapen en dan zijn ze weg”
“Mam…..” zei ik zachtjes  “Ik beloof het je” 

Mijn verwoestende vriend

Het moet zo’n 10 jaar geleden zijn geweest dat ik je heb leren kennen. Het was op een avond ergens in de herfst. Echt van mijn stuk was ik niet, je deed mij niets. Maar toch ben ik met je in zee gegaan, want het gevoel dat je mij gaf was lekker. Je gaf me rust en zorgde ervoor dat  ik even niet ‘hier’ was. De tijd verstreek en we werden goede vrienden. Zelfs zo goed dat ik op een dag tot de conclusie kwam dat we niet meer zonder elkaar konden. Maar hé…ik functioneerde prima in het dagelijks leven en ’s avonds  bracht jij mij de nodige ontspanningroes. Jaren hobbelden wij zo door.  De tijd van genieten met jou verplaatste zich van de avond naar de late middag, met soms een ontmoeting tijdens de lunch.  De enkele ontmoeting die wij hadden in de ochtend viel bij mij verkeerd. Daar werd ik misselijk van. 

We hebben een pauze gehad. Na ongeveer twee a drie jaar pakten we onze vriendschap weer op. We verwelkomden elkaar met open armen. Vrienden voor het leven, zo leek het.  Mensen om mij heen waarschuwden mij voor deze verslavende vriendschap, maar ik was van mening dat het wel meeviel. Ergens was er een stemmetje in mij dat aangaf dat dit niet goed zou aflopen, maar ik was van mening dat ik op elk moment uit deze vriendschap kon stappen wanneer ik wilde.

Maar de band werd sterker en ik kon niet meer zonder je. Vaak lag ik ’s avonds in bed te denken dat het moest stoppen en nam mij voor daar morgen mee te beginnen. God, wat zijn er veel morgens geweest waar ik had beloofd te stoppen. Wat ik wel zag, maar niet wilde zien was dat mensen om mij heen steeds meer problemen kregen met mijn vriendschap met jou. Door jou werd ik een ander persoon, ging harde confrontaties aan met mensen die dicht bij me stonden, kreeg een getekend gezicht, Maar je bleef mijn goede vriend die mij door mijn donkere periodes heen hielp. 

En toen kwam de dag waarvan ik wist dat die zou komen, het was genoeg!